یکروز ادیسون مخترع برق و دانشمند بزرگ که هنوز کودک کوچکی بود و به دبستان میرفت با نامه ای از طرف معلمش به خانه آمد . او به مادرش گفت : آموزگارم گفت که من این نامه را به تو بدهم . مادر با  چشمانی اشکبار نامه را بلند برای کودک خواند :
« کودک شما یک نابغه بزرگ است و ما چون در مدرسه امکانات لازم برای در اختیار گذاشتن او جهت پیشرفتش را نداریم خواهش میکنیم از این به بعد خودتان در خانه به او درس بدهید . »
سالها گذشت . ادیسون تبدیل به دانشمندی بزرگ شده و برق را اختراع کرده بود . مادرش سالها قبل از دنیارفته بود . ادیسون به خاطر عشقی که همیشه به مادرش میورزید یک جعبه از نامه های مادر و چند وسیله شخصی از او نگه داشته بود . روزی درمیان آنها نامه معلم خود را پیدا کرد ولی در آن متن دیگری نوشته شده بود :
« کودک شما عقب افتادگی ذهنی دارد و متوجه نمیشود در کلاس چه میگذرد لزومی نمیبینیم که او دیگر به مدرسه ما بیاید . از این به بعد خودتان در خانه به او درس بدهید . »
ادیسون یک ساعت گریست . او همان شب در دفتر خاطراتش نوشت : آلوا ادیسون کودک عقب مانده ای که به خاطر رفتار قهرمانانه و عاشقانه مادرش تبدیل به نابغه قرن شد . »

نقل قول از آهنگ رام

دلم هوای تو کرده خیال کوی تو دارم
از این دیار غریبان سری به سوی تو دارم

گر از شراب لبانت چشیده اند رقیبان
مرا بس است نگاهی که سر به موی تو دارم

هوای این قفس اکنون غبار بسته و تنگ است
نیاز آن دم گرم و هوای بوی تو دارم

به زهر زهره چشمت هزار درد بروید
چه حاجتی ست دوا را که داغ روی تو دارم

هزار زخم زبانم زدی و لب نگشودم
من این سکوت دمادم به های و هوی تو دارم

شایان دیبا